dünya üzerime gelse
zincirlere vurulsam dar aðacýnda da olsam
son sözüm yine iki kelime
"seni seviyorum"olacak
kýrýlsam da bin kere
yemin ettim bir kere
dönmeyeceðim yolundan
olmazsa olmazým içimde ki sýzýmsýn
ilk deðilsen bile bende son olacaksýn
sen de anlayacaksýn bir gün
sana olan tutkumu
aldýðým her nefeste içime dolduðunu
bensiz kaldýðýnda hissedeceksin
yalnýzlýðýný
ve ýslatacaksýn yastýðýný gecenin karanlýðýnda
aðlayacaksýn
küçük þeylerle mutlu olan sen
yetmeyecek artýk sahip olduklarýn arayacaksýn
unutup da o etkileyen halini
yükseklerden uçacaksýn kartallar gibi
huhu kuþlarý gibi konup da balkonuma
arayacaksýn o mutlu günleri
birleþen yollarýmýzda
aslýnda ayrý dünyalarýn insanlarý olduðumuzu
kesiþen yollarýmýzýn ayrýlan öyküsünü
çok geç anladým
zýt kutuplarýn birbirini çektiðini
bir görüþte aþk deðil kaderdi bu
sana çeken koþturan
inanmýþtým o yolun kývrýmlarýnda
bir birimizin olacaðýmýza
yazýmýz dý bu
zaman durmuþ diller susmuþ
bir þey demeden
gitmek istedin ve gittin
dur diyemedim arkandan
sýðýnma kalbime
kar taneleri düþüyor yüreðime
üþürsün
bir gün ürpererek uykundan uyanýrsan
bil ki resmin ellerimde öptüðüm andýr
göz yaþlarýn sebepsiz akarsa bir gün
ýslanýrsa yanaklarýn
bil ki o an öldüðüm gündür
ýslak kirpiklerinin arasýnda beni son görüþündür...
Refik
13.12.2016
Ýstanbul