Ýstanbul* geldi aklýma, çýlgýn martýlar geldi!
Bir bir geçti gözlerimden dolaþtýðým tüm yerler…
Hiç eksiðe rastlamadým, bütün artýlar geldi;
Boþa deðil bir "sengine" terk edilen diyarlar...
Güvercinler tanýdýktý, kumruyu ilk kez gördüm!
Leylaklarý biliyordum, erguvanlarý sordum...
Çevremde her ne görmüþsem hepsini hayra yordum;
Ýstanbul’um yedi tepe, yedi düvel diyorlar…
Parklarýndan camilere, her taraf lale dolu...
Olsaydý da Sadabad’ýn anlatsaydý bir dili!
Mihraplara desen olmuþ, Sinan’ýn usta eli!
Anne, baba, çocuklarý, görmeye gidiyorlar...
Membalardan su getirmiþ Saraçhane’de kemer!
Mahmutpaþa’da esvaplar, rengârenk, tomar tomar...
Camiler beynamazlara, atýyor her gün þamar;
Ýnsanlarý þadýrvanda dualar ediyorlar...
Kandillerde camileri ayrý bir renge girer!
Þýracýlar, bozacýlar, adeta cenge girer!
Zikirler hep yayýldýkça, her yer ahenge girer;
Sanýrsýn ki kullar Hakk’a hesabý ödüyorlar...
Çað kapatýp çað açan o, Ýstanbul’ un surlarý!
Anlatmaya güç yetmez ki, bitmez asla sýrlarý...
Ýstanbul hiç eskimemiþ, eskitmiþ asýrlarý;
Cennet kokan köþeleri, huzur vadediyorlar...
Yoruldum be esrarlý kent, daha bir þey demeden!
Emirgan’dan Bebek’e bir, laf bile edemeden...
Ah, hüsnüne vurulduðum, çarpýldým sademe/den;
Senin uðrunda insanlar, ne canlar ödüyorlar...
Antalya-2016/12
Halil Þakir Taþçýoðlu
(*)-Üniversite yýllarýmýn 1966 daki Ýstanbul’ u geldi aklýma...HÞT
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.