Çölümün kızıl kumı

.
içimin acý suyu
derinimde inleyen , daralan kuyu
kimselerde býraktýðým iðne oyalý zaman
geri saydým kendimden beri
yine sana geldim.

boynumun hamallýðý gözlerinin aðýrlýðý
içimi yere koydum , kaçtým
bundandý arkaya bakma telaþý
biliyorum hiçbir yaz koyamaz yerine ayný güneþi
ayný yaðmurlar inemez alnýma
unuttuklarým, hatýrlatamaz bana kendimi
þimdi nereye yazsam duyulmaz sesim
zamanýn kestiði yerler acýmaz
ölüm sanki yalnýz baþkasýna
çöl kumundan dað yapýlmaz.

öðrendim; denizin yalnýzlýðýný
mavinin daðýlan mürekkebini
uçucu, parlak ve saydam
konan ve havalanan zaman
ve baþkasýnýn sýrtýnda özgürlediðim kanatlar
koyu bir yakuttu, içtim suyu
ateþi koydum ellerinin yerine
uzaðýnda ýsýndým, üþüdüm
paslý bir geceye deðdi dilim
kaç zehirli kelime yutkundum.

her þey nasýlda düzenli, kesintisiz
yeniden gündüz, yeniden gece
yine kaldýrým yolculularý azalan ve çoðalan sessizliði ile þehir
penceremin dibinde

al bu dudaðýmýn mührüdür ,
öpülecek mektuplar kalmadý çünkü
eskimeyen bir þey kalmadý
kýmýldamadan duruyor rüzgara
çölümün kýzýl kumu
.
Sosyal Medyada Paylaşın: