kýzýla çalan bir yara büyütüyorum içimin sen yanýnda daha dokunmadan ayrýlýyor tenimden kabuðu kanýyorum bedenim taþýmýyor yükümü s’aðýrým gitmelerine
mezarý kazýlan iç kanamalar baþlýyor karantinaya aldýðým düþlerimde gözlerine mil çekilmiþ aynalarýn kýrýðýna býraktým gülüþlerimi vazgeçtim her an acýyla kývranan yüreðimden vazgeçtim kendimden
susadým ve karýþtým yüreðimin can suyuna kaynayan bir okyanusun, demir almýþ yalnýzlýðý gibiyim.. fýrtýnalar kopsa da çaresi yok iþte ölüyorum bir içimlik nefesimde tam ortasýna konakladým kimsesizliðimin her yer puslu kýtalarýn gölgesinde her yer karanlýk yine
-sakýn gitme
gün aðartýsýyla gölgeler gezinirken gözlerimde soluksuz kalmýþ suskular cirit atýyor dilimde tüm dünyanýn derdini yük etmiþ sanki omuzlarýna ah’ý çoktan yol almýþ kirpiklerim zalim kollarýyla çepeçevre sardý bu sensizlik etrafýmý baksana, infilak ettiriyor her birinde adýn yazýlý yýldýzlarý her gece fakir þimdi gökyüzünde
dinliyor musun beni miras býraktýðýn yalnýzlýðým giriyor koynuma kan ter içinde uyanýyorum kabuslardan buz tutmuþ parmaklarým kývranýyor sessizliðinde korkularým bile örtmüyor üstümü ödünç ç-aldýðým hayalinden baþka aynalardan kaçýyor gözlerim her adýmda karanlýk bir suret her adýmda kimliksiz bir ölüm
- sen sakýn ölme
emel güneysu
Sosyal Medyada Paylaşın:
..güney_su.. Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.