Açýp gönül bahçeni, güzelliðin ser bana, O gülistan gönülden, bir demet gül der bana. Sen, Ýstanbul’u seyret, ben, senin gözlerini, Gözlerinin renginde bir Ýstanbul ver bana…
Gülüþünde, bir Boðaz esintisi var senin, Yüreðindeki sevgi, Ýstanbul kadar, senin. Sohbetindeki lezzet, zarafetin, yâr, senin Ýstanbul’dan ve aþktan, þiirler söyler bana…
O bembeyaz gülüþün, martýlara yüklenip, Üstüne, Marmara’nýn mavisinden eklenip, Peþinde, sevgi dolu bulutlar sürüklenip Ýstanbul ve sen kokan rüzgârlar eser bana…
En güzeli sendedir ve Ýstanbul’da güz’ün, Ýstanbul kadar güzel, hazanda bile yüzün. Saçlarýn ve yapraklar…Kýzýl- sarý bir hüzün, Bir hazan tablosuymuþ gibi akseder bana…
Þimdi, yasla baþýný göðsümün üzerine, Býrak, dalayým bir an, gözlerinde derine; Âþýk olduðum þehrin, üzgün hâli yerine Gözlerinde gülen bir Ýstanbul gönder bana…
Gözümde hep Ýstanbul ve sen varsýn, silemem, Bu iki aþkla doldum, baþka sevda dilemem, Bu þehirde ve sende, ne füsun var, bilemem, Gözlerin, bu efsunun esrarýný der bana…
Gözlerinin renginde bir Ýstanbul ver bana…
Ünal Beþkese
Sosyal Medyada Paylaşın:
ünal beşkese Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.