AŞK TÜKETİLDİKÇE YALNIZLIĞA YAKLAŞTIRIR İNSANI

Yeni açan bir gül gibi
Titrerdi dudaklarýn.
Sana dokunduðumda,
Mevsim bahara dönerdi avuçlarýmda,
Tenimde kýr çiçeklerinin açmasýndan korkardým.
Çünkü ben,
Dört mevsim güz yaþardým kendimce.
Buzkesen sabahlarda,
Sayýsýz kar tanesi düþerdi içime.
Hayallerim donar;
Düþlediðim sevgili, düþümde titrerdi.

Þimdi karþýmda,
Her bir çiçeðiyle ayrý ayrý coþan
Her bir çiçeðinde ayrý baharlar esen sen,
Aþka alýþtýrýyorsun beni.
Bilmiyorsun,
Aþkýn seni yenileyip, beni yok ettiðini;
Ýnadýna çoðalttýðýn sevginin, beni eksilttiðini...

Uzun bir geceyi andýrýrdý saçlarýn
Dokundukça daha da uzardý,
Uzadýkça
Sabahý olmayan gecelerde esaretimiz artardý.
Arsýz bir umarsýzlýkla aþký tüketiyorduk.

Oysa ben, özler olmuþtum
Baþ edemediðim yalnýzlýðý.
Buzkesen sabahlarda
Ýçime dolan soðuk rüzgarlarýn özgürlük þarkýlarýný...


Þimdi,
Þafak vakti, çekip gitmek var buralardan.
Aydýnlýk yüzünü görmeden
Ýlk trenle kaçmak bir baþka þehre...
Bakýþlarýndaki hüznü düþünmeden
Gelip geçen yol çizgilerinde býrakmak var her þeyi...

Sosyal Medyada Paylaşın: