üzerimde karanlýklar, sarmýþ bedenimi
olmuþlar bana eþ
yüzüm kara, ruhum kara
kâbuslardayým
geliyor üzerime duvarlar bir bir
sokak lâmbalarý göz kýrpýyor
korkma ! yalnýz deðilsin diyor.
nerede o hayat dolu insan
nerede çocukluðum, gençliðim
ve ben, o ben deðilim
özlüyorum, gecenin en sinsi saatlerinde
ne olurdu sanki olsaydýn yanýmda
karanlýklar yerine sen sarsaydýn
gözlerin aydýnlatsaydý dünyamý
ne olurdu, ey can yoldaþým...
barýþmýyor gözlerim uykuyla
sen yoksun ya yanýmda
inmiyor kirpiklerim, yukarda
boþ boþ bakan bir ceset gibiyim
donmuþ kaným, akmýyor damarlarýmda
ey hayat !
ne tez harcadýn bizi...
sensizliði beþ geçiyor
ben hala oradayým
sen, sen nerdesin
sanma ki yaþýyorum
nefes alýp vermek yetmiyor yaþamak için
olmayýnca yanýmda sen
anlamý yok varlýðýmýn...
baþlamýþ koþturmaca, geliyor ayak sesleri insanlarýn
belli ki sabah olmuþ, ýþýmýþ gün
gidin, gidin artýk karanlýklar
olmayýn perde
silinmeyen pencerelere...
görüyorum artýk insanlarýn yüzlerini
kimi asýk, kaþlarý gözlerine inmiþ
kiminde acý bir tebessüm
ama, sen duvardaki resim
çok sevdiðim, yýllar önce kaybettiðim
biricik, caným dediðim eþim
gülümsüyorsun halâ
görüyorum...
alýþmak zor yokluðuna
yaþamý paylaþtýðýmýz yuvamýz
artýk oldu kafesim
rabbimden tek isteðim
resmine bakarken çýksýn son nefesim
kavuþmaktýr sana dileðim...
Refik
Ist.16.06.2012