Garip bir hâdise...

“müzik ne garip bir hâdise”
düþünce beþikte sallanýrken,
ruhumun merdivenleri çekiliyor ayaklarýmýn altýndan
hislerimi düþüncelere çevirirken
dünyanýn en berbat tercümaný oluyorum böyle
iç sesim uzaklardan geliyor, bol hýþýrtýlý radyo hesabý
böyle anlamsýzken daha da anlamlý
biliyorum, aklýmý þansa düðümlediðim zaman
en çok kalbim of çekiyor
içimde bir aynayý yumrukluyorum durmadan
kýrýldýkça baþka bir ayna sýrýtýyor karþýmda
gözlerimi kapatýp kahve içiyorum sonra
saçlarýmýn âsiliðini rüzgarýn koynuna býrakýp
eþofmanla yürüyorum kýrýk kaldýrýmlardan
delice bakýþlarýmýn delici bakýþlarý arasýndaki mesâfede
beyaz güvercinler topluyor hayal kýrýntýlarýný
ellerim ceplerimde dolaþýyorum
her sonbahar gibi
yarým bir ezgi dudak kenarýmda ayýlýyor
yüreðim ayazda...

ben idam ipleriyle ip atlayan bir çocuðum esâsen
hayatýn çatýk kaslarýnýn üzerinde oturup
ayaklarýný sallayarak elma þekeri yiyen bir haylazým...

feleðin çemberleri sokaðýn baþýndaki çocuðun bisikletinde dönüyor
ve duruyor ekmek fýrýnýn önünde
o hüznü kolunun altýnda bir somon ekmek gibi taþýyan çocuk
bana herþeyin gereksiz olduðunu hatýrlatýyor
iki cümle yazarýz üzerine de alkýþlarlar þimdi
midenin suçu yok,
gözler doymuyor
ego doymuyor çocuk...

“insan ne garip bir hâdise” diyorum bu kez
alýnmamýþ bir intikamýn koþar adýmlarý gibi yaþýyor
hýrs ile dolan gözler hayatý nasýl süzer çocuk?
yanlýþ süzüntülerin sýzýntýsý mý bu?
dudaklarýmdaki ezgi baþa dönüyor
sokak bitti,
içimdeki yollarý yeni döþemiþtim oysa

“þiir ne güzel hâdise” diyorum son kez
paketleyip kalbimi,
hediye etti bana geri”

✒T.Y.
Sosyal Medyada Paylaşın: