Dem tutar yalnýzlýðým
Uykularýn terk ettiði gecelerde
Evlerin ýþýklarý bir bir sönerken
Ayak sesleri kesilir
Býçak sýrtýnda izlerini sürerken
Kaldýrým taþlarý sessizliðe bürünür
Hasretin çivisi çýkar yerinden
Çekiç darbeleri duyulmaz olur
Aklýn karýþýr yüreðinle yer deðiþir
Adýný anmak istemez dilin
Üstün baþýn periþan meczup bir halde
Attýðýn her adýmda uzaklaþýrsýn
Sessiz kelimeler düþer suskun yüreðime
Umutlar tükenir sen gittiðinde
Senden bir tek hayalin kalýr geride
Her yaðmur yaðdýðýnda umutlar yeþersin diye
Seni ne çok sevdiðimi bilmez gibisin
Kelimelerin bittiði yerde baþlar suskunluðum
Mavi gökyüzünde son bulur o’nsuzluðum
Yaþanmasýn bir daha hüsranla biten sevdalar
Vürgülden önce konulmasýn son noktalar
Seni ne zaman ansam içim üþüyor
Kanadý kýrýk bir kuþ gibi titriyorum
Arayýþlarým vuslat yollarýna çýkýyor
Bir ses ver uzaklarda da olsan
Çýðlýklarýmý duy kalma duyarsýz
Sonbahar mevsimi hazaný çaðrýþtýrýr
Ayrýlýklarýn adýdýr eylül
Sararan yapraklar rüzgarýn peþine takýlýr
Affedilmeyecek günah varmýþ gibi
Savruluyorum yaprak misali
Günahlarýmý giderken yanýmda götürüyorum
Gözyaþlarýmý yükleniyor yaðmur bulutlarý
Bana diyor sanki unut yaþananlarý
Ben sensiz yaþarken akþamlarý
Bir yanýma yýldýzlarý
Diðer yanýma ay’ý alýyorum
Gözlerime çarpýyor kýyýsýz dalgalar
Bir sevda türküsü söylüyor dudaklarým
Denizden yüreðime esiyor meltem esintisi
Ay denize düþüyor yakomozlar eþliðinde
Yüzünde tatlý bir tebessüm beliriyor
Gözlerin anlatýyor ünlemsiz herþeyi ...
Refik
29 . 10 . 2016
Ýstanbul