Pembe düþler kulaç atar sakin sularda,
Saðar memesi dolu kara bulutu.
Patlar maskesi hayâsýz köpüðün,
Yetim kýzýn koynunda kalýr onca ar.
Çeker, iter, haykýrýr, susar, güler, aðlar
Ve kýyamet, yýrtýk bir zifiri urba giyer;
Akar, yýkar, yakar; yaðar ha yaðar!
Geçmiþten saðýr ya bilmeceye,
Dipten yayýlýp þamar atar ak köpükler.
Güneþe mil çeker kýzgýn bir dehþetle,
Gelecek vurur da vurur kýyýlara.
Yaðmur, dolu, çiy, kýraðý, kar, tipi, boran;
Çýkmak bir cesaret can evinden!
Dýþarýda müthiþ bir tufan!
Þahdamarýnda kalmýþ son kýrýntýlarla,
Solgun kum, kýrgýn çakýl toplar kucaðýna.
Býkar üstünde taþýdýðý tüm aðýrlýklardan,
Harçsýz bir sýrça saraya koþar.
Koþtukça coþar yetim kýz!
Satacak anasýný boðan renklerin!
Asuman karasýna gök mavisi,
Çamur deryasýna deniz mavisi üfleyecek.
Umut bu ya; fýþkýracak belki
Ektiði cýlýz ruhun armonisi…