UMUT Kİ O'DA MUMDAN

uzun bir þiirin mutlaka güzel bir mýsrasý vardýr
uzun bir yolun güzel bir sokaðý olduðu gibi
ama her giden þiir yazmak zorunda deðildir
dinlemekte rahatlatýyor insaný...


yol nedir
neden insana bu kadar çok yakýþýyor,
ama ben gitmeyi beceremem ki
belli ki’bu dünya bana göre deðil’

sýrtýma hangi yükü almýþým da
yorulduðumu hissediyorum
biraz daha geçsin diyorum
seke seke gitmek, hiç bir iþime yaramýyor
aklýmdan geçen atlarýn ayak seslerine küfrediyorum
ellerim ayaklarýmdan utanýyor
’aferin diyorum tanrýya aferin’

seni yüreðime taþýmanýn terini
kýrk tövbeyle yýkan’sam geçmeyecek
yasak bir dilde konuþan çocuklarýn dünyasýnda
çocuklarýn dünyasýnda
oyun senaryosu yerine ölüm senaryosu yazan tanrý
yanlýþ yapýyordu, düþüncesindeyken
anýmsamadýðý umudun kölesiyiz
’’aferin diyorum tanrýya, aferin’’

gittikçe bu þiir anlamsýzlaþýyor
acý, büyücüler tarafýndan geceye týrmanýrken
diyarbakýr daðkapý ofis sokaklarýnda
umut sende diye dolaþýyorum

her insan kendisinin celladýdýr...
ilk cinayeti ise çocukluðunu öldürmekle iþler...

bir çakmak taþý oluyorum mesela
umudun boþluðuna sürtündükçe
bir felaket olan
umut ki
oda mumdan

aðlamanýn sýrasý mý þimdi diyeceksiniz
aðlamýyorum ki gözlerime umudum kaçtý
beynimin içindekiler inleyerek
dört köþeli kimsesizliðimi uzatmadý hiç kimseye
vur
þair yanýmdan
al beni, kimsesizliðimle ...
Sosyal Medyada Paylaşın: