Ruhum þiirden bir ülkeye emanet
deyip döndüm
kýblesi þiir olan bir adamýn Rojarya olan dünyasýna;
kaç kadýn þiirde ölmeli bilemedim
okudukça kitabýn matemini
hangi güneþsiz kadýnýn gözleriydin göremedim!
döndükçe kendime
K/adýna aðladý Amara: Kimsin sen hangi acýmsýn?
‘ Bazý kadýnlar var ki;
Tanrý onlarý þiir yazýlsýn diye yaratmýþ.
Kâðýda kaleme de gerek yok
Üstelik tenine parmak uçlarýnýzla þiir yazmalýsýnýz o
Kadýnlara…’
Diyordu Þahin Amara
Beni gecenin sessizliðinden vurmak istercesine
biliyordu; yüzümüz doðunun kederine,
bedenimiz batýnýn ketumluðuna dönüktü.
bilmediklerine küfür edercesine
söylemek istediklerim de vardý elbet!
Bir kadýnýn deðil tenine,
ruhuna bile dokunamayan adamlarýn çokluðunu
Yardan öte yara olanlarý!!!
önce ben deyip cananý vuranlarý!
Kitabýn son satýrlarýnda ;
‘ Rojarya, vakitsiz gelme bana…
derken belki de biliyordu
acýnýn (Rojarya’nýn) gelip ruhunda sözcükler ülkesi inþa edeceðini…
Þimdi kaç kýblenin dönüþüsün sen!
yaralardan yara beðenen!
ömrünün lambalarý söndü, sen umudu fener yaparken
bir gülün kanayan yarasý olmamak için
hangi günahlarla yüzünü örttün
düðümlenen nefesinde k/adýna aðýt yakarken
Haydi Amara dön yüzünü,
merhametin, sevginin, Hakkýn
iyileþtirici gücüne
acýya secde ederken þiirin
dön kimsenin!
kimsesizliðinden!
Þahin’in Tanrýçasý Rojarya’ya
Jana Med Ýnanç