Tutmuyor Ellerimden Mutluluk

benim bu yaþayamadýðým hayat
yavaþ yavaþ sevmek duygumu kaybediyorum gibi
tutmuyor ellerimden mutluluk
sabahlar artýk selâm vermiyor
sevdiðim kadýn kim bilir hangi düþte
dostlarým kim bilir hangi iþin yorgun telaþýnda
kapýmý çalmýyor ki kuþlar
yapayalnýz bir sonbahar dertleþiyor benimle
ne çok hayallerim vardý oysa
ama kan kaybediyorlar þimdi
gül’tenimin yüzü yaðmursuz bir toprak
sen baþkasýnýn mý oldun yoksa gözbebeðim
neden gelmiyor ses seda
yoksa kendi kendine bana dedin de elveda
ondan mý gökyüzü dar aðacýna asmýþ kendini
yer gök bir matemin ayrýlýða diz mi çöküþüdür
hayýr olamaz vallahi olamaz
daðlar güneþi tanýmaz bir daha
güneþ de gökyüzünün peþinden gider
seni çok seviyorum
vedalarý takma boynuma
gökyüzünün güneþin ardýndan mahir olurum ben
hem daha devrim yapacaktýk
dünyadaki bütün çocuklara þeker daðýtacaktýk
anladým gelmeyeceksin
umut gülüþlü çocuklarýn abisi göçüyor bu dünyadan
sana hiç gülmemiþ þiirler býrakarak
hoþçakal yalan gözlüm

| Servan Erdinç
Sosyal Medyada Paylaşın: