çok bildiðimiz sokaklarýn bir adý yok artýk aðlasam da yararý yok, pazartesi günleri ellerimden tuttuðunda baþý dönerdi ya sokaklarýn, artýk bir pazartesimiz bile yok
yollara düþüyorum, sanki ateþ sermiþler yollarýna ömrümün bileklerinden kesseler de kurtulsam diyorum neler neler gelmiyor ki aklýma o an yüksek bir binanýn tepesinden bakýyorum bütün meydanlar kendi yörüngesinde dönüp duruyor dayanýlmayacak görüntüler arasýnda sana uzanýyor ellerim sonra bir pazartesimizin olmadýðýný anlýyorum ikinci dünya savaþýndaki þehre dönüyorum
senden çok uzakta yaþayacaðým diyorum hücrelerimle beraber bilek damarým titriyor sonra ’’durmadan bir yerimi kurcalýyor yoksulluk kalbi kýrýk bir ok nereyi vurabilirse orasý oluyorum bazen’’
ve her pazartesiden sonra ömrümün sol omuzundan senden kalan hatýralar dökülüyor hep bir yaným eksik yaþýyorum yoruldum... Sosyal Medyada Paylaşın:
erhan güneş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.