Gönül baðým hep ’sen’ açtý, deremedim güllerini, Koklamadan doya doya, mevsimler hep kýþa döndü. Ellerimi uzattým da, tutamadým ellerini, Mutlu sonu göremeden, masallar hep baþa döndü...
Felek yazmýþ ayrýlýðý bir kez bahtýn karasýna, Gayrý çare bulunmaz hiç, seven yürek yarasýna. Kader, öyle bir set çekmiþ ikimizin arasýna, Göçtü dünyam, soluduklarým ciðerimde taþa döndü.
Sevgi dolu yüreklere, tahassürün hüznü sindi, Güneþ gitti, ufkumuza kapkara bir bulut indi. Gölgelendi yüzlerimiz, tebessümler hep silindi. Umut dolu bakýþlarýn, gözlerinde yaþa döndü...
Bir þarkýydýn, bestesi de, güftesi de benim olan, Ve bir plâk, baþ ucumda, hiç durmadan seni çalan... Þimdi yalnýz, kulaðýmda bir hoþ sedâ, geri kalan, Zaman sildi þarkýlarý, plâklar hep boþa döndü...
Ünal Beþkese
Sosyal Medyada Paylaşın:
ünal beşkese Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.