Bak mavi çanaklara;
Kan gibi durmuþ zamanýn iþkencesi.
Alnýnda, yeni açmýþ çiçeklerden bir sis…
Sen ki; saat tik taklarý misali þakaðýmda.
Sen ki; soluðun, buðulandýrýp silen ayna…
Zaman sen, uyuyan sen,
Þafakta uykusuz ben!
-Seni beklerken-
Aklýn ayrý, gönlün ayrý bir yüzyýlda…
Korkuyorum hýzlý zamanlardan
Ve bir o kadar duraðan senden.
Biliyor musun?
Ölmek daha kolay sevmekten…
Göðsünde fundalýk çiçekleri,
Teninde açýyor, kokuyorsun
Unutulmuþ ülkeme doðru.
Öpüþlerin bir yara,
Bir mey gün ýþýðýyla yýkanan…
Alnýnda yeni açmýþ çiçeklerden yazýlmalý þiir,
Her sözcüðüyle þeftali çiçeði renginde…
Aya bile varmadýk daha,
En yakýn yýldýzlar zaten gözlerden çok uzakta.
Her þey kýzýl, ak ya da kara;
Baþka bir armoni de olmalý.
Düþlerimizi çiziyoruz ya duvarlara,
Renkler haklarýný almalý
Küstümotlarýnýn çekinmeden güneþi yansýttýklarý gün…
Ölüm mangalarýnýn suçu deðil
Dünyanýn küçülüþü, kýmýldayamaz oluþum.
Öp dünyayý, gökyüzünü, ýþýðý!
Varsýn hainleri gizlesinler soðuk taþlar altýnda.
Usul usul, basarak ayakuçlarýma
Bir ölüm öpücüðü yollarým çýlgýn sokak kýyýsýndan.
Saçma; bir çýrpýda oldu tümü.
Týpký bir gözyaþý gibi
Düþtü hazanda son yapraklar.
Mum deðil, yýldýzlar parlasýn üstümde.
Aydýnlýk ve özgürlük delisi ben
Yüzüm doðan güneþe dönük öleceðim.
Yeryüzü uzansýn altýmda, sessiz bir þafakla.
Aydýnlýk bakýþlarýn hasadýný topluyorum.
Yýldýzlar saçýyor, daðýlýyorsun sonra.
Kýzýlkanatlarýný çýrpan hafif dokunuþlarýn
Alazlanmýþ tende uçuþur kelebek olup…
Ölmeden öncesi gibi
En hüzünlü þiiri yazabilirim bu gece.
Yýldýzlar masmavi titreþir uzakta…
Kaç defa öptüm sonsuzlukta, bilirsin.
Geceler yýldýz içinde,
O ses, ýþýl ýþýl ten ve sonsuz bakýþlar…
Belki bana verdiði son acý bu.
Belki ölümden önce yazdýðým son þiir…