SON BİR ŞİİR

Sonsuzluðun minvalinde bir þiir yazmalýyým…
Adý konmamýþ,
Tüyü bitmemiþ yetim ve aciz düþlerimin haczine yýðdýðým,
Yýkýldýðým,
Týkýldýðým metruk yüreðin baðlý basiretine
Dahi söz geçiremediðim bir þiir
Ve adýný sen koy.
Gýybet akþamlarýnda dokunurken rüzgârýn eli
Perçemine gecenin
Ve dillendirmeye doyamadýðým sevdanýn…

Bir þiir:
Son bir þiir:
Hazan makamýnda,
Kurulu saatin tefrikasýna yýðdým o son dakika:
Ölmelere doyamadýðým cinnet akþamlarýn
Devrik rotasý ve delaleti yüzsüz i mgelerin.

Satýlmýþlýðýný evrenin belki de nükseden
Devrik bir tümceye yýðma telaþý ile
Ýstiflediðim acýnýn savruk yalnýzlýðýnda,
Yetmedi, damýtýlmýþlýðý aþkýn ki en büyük kefaret
Yine boyumu aþan hülasa bir yorgunlukla
Adýný koyamadýðým bu sevdanýn
Adýný konduramazken
Dilimde kekremsi gölgenden yudumlarken
Ve araklarken çalýntý sevinçlerimi
Ýlmik ilmik dokuyan aþkýn bam telinin.

Sen koy adýný, sadece sen:
Dokunamadýðým suretinden akan en liyakat gözyaþý olsa da,
Tuttur ýslak bir türkü dilinde,
Doyamadýðým ömrümün o ritüeli iken
Sonlandýrmayý dilediðim hüznün gölgesinde,
Yazmadýðým son þiirin ilk hecesinde.

Baðnaz belki de maðdur bir þiir
Aþkýn bilmecesine vakýf bir þehir belki de.
Nükseden hüznü yudum yudum içiren,
Ýçli niyazýmýn son hecesinde
Aklýnda takýlý o söylenmedik vecize
Ve tutuþan iklimlerin
Tutkulu yalnýzlýðý:
Peyder pey tüketilen zamana geçirdiðim o kýlýf kadar da
Esnek bir suret,
Bilinmezin indinde ödemeye doyamadýðým kefaret
Ve tek bir hece her lehçede,
Dokunaklý bir terennümün silinmez izi yine
Gözlerimin bakir boþluðunda
Adsýz bir þarký,
Kifayetsiz bir günce kadar boþ boðaz.

Sindiremediðim ölümün muhafýz alayý imlerinde
Boþ boðazým iþte
Ve derken ölüyorum sayýsýný unuttuðum gölgelere
Verirken son talimatý.

Sosyal Medyada Paylaşın: