Sırra kadem

.
ormaný çiðneyip tükürmüþler kenara
kenara; baðrýndaki yangýnlarý döküp gitmiþler
gitmiþler hiç bulunmayacak gibi
buzu susturup, tuzu kurutup
ateþi üfleyip korkunun daðlarýna
gözlerinde ölü menekþelerle gitmiþler

dünyanýn yaramadým iþine
dedi sustu çocuk, diz kývýrdý kapý eþiðine
oyuncaðýný uzattý gölgesinden
kapýlar yapmýþlar beklemeye, dönmemeye, gitmeye

nasýl uykusuzdu pencereler günün koynunda
aðrýlý sabahlara uzun uzun esnemiþler
yalnýzlýk kibrit alevinde büyümüþ büyümüþ
avuçlarý hep okyanus serinliði
dilini döndürüp sokmuþ geriye
söz ; yutkunmuþ kendini, sessizliði öðürmüþ

masallarý yaz yeniden hadi
gök; duvarýndan sýzdý girdi içine
dünya; dar, uzun, bazen gri
sen kalbince geniþle

yoruldum taþýmaktan çocukluðumu yanýmda
ve annemin gözlerini
ýslýðýmý dudaklarýmda
aþkýný evimin kalbinde
göðü elinde gezmekten aðrýyor dizlerim
beni biraz tutar mýsýn hemen dönerim
.
Sosyal Medyada Paylaşın: