konserve

yetiyordu kokusu hayatýn,
kendi yaðýmda kavruluyorken.
ah ne gerek vardý
es, o es, tadýna?

biteceksen,
kapým, yalnýzlýðým.
bir tutam elin,
göz kararý düþün...
yok; yok.
ne doðranmýþ, ne doðru anmýþ.

belki tavan bilir,
ölçüsünü.
tadý yok çünkü.
bir konser ve gerisinin.


| emrah nargöz
| 30 mart 2016
Sosyal Medyada Paylaşın: