SON EYLÜL
Gün aðarmadan uyandým bugün,
Göðün avuçlarýndan bir serçe uçmakta,
Neredeyse iz býrakýyor kanatlarý ýrmakta.
Bundan sonrasý yok, yok iþte ötesi ölüm
Vuslat mý? kuþlar kanadýnda taþýmakta.
Bir mumun titrek alevine döndü bakýþlarým,
Kaldýr yüreðimi sonsuzluðun yolunda,
Çekilmiþ nehrin sularý, ne aðla ne de gül.
Soðudu kökleri, kurudu, savruldu yapraklarý,
Üþüyor ellerim, üþüyor bu eylül.
Kim bilir kimler kimi özlüyor dar vakitlerde
Belki de bu yüzden sevdim içinde yandýðým ahýný,
Oysa sevmelere biçilen günahýný.
Sonsuzluða adanmýþ dar vakitlerde,
Yýldýzlý bir gökyüzünden yüreðime süzül.
Þimdi yorgun bir vaktin sonundayým,
Yaðmura susamýþ bir çölün ortasýndayým.
Kaçýþ yok, hepimizin önünde son,
Kýrýlmadýysa kanatlarýn bir serçenin kalbine kon.
Ve aþk dolu bir mevsimin kollarýndan dökül.
30 Eylül 2016
Rasim YILMAZ