Dip

söndürün ay ýþýðýný.
deniz fenerlerinin üstünü örtün.

kapat pencereni Ýstanbul.
tenhanda sakla gunahlarýmý.

balýkçý oltalarýnýn ucunda unuttum bekleyiþimi
oltaya vurgun, idamlýk bir balýða býraktým umudumu
fýsýldadým kulaðýna,
-neden yaptýn?
-çok açtým dedi



zifirde bir banka oturdum
deniz avucuma doküldü
kanlý savaþlar görmüþ hisar
önünde
Konstantinapolis’li bir aþýða anlattým
-kalabalýk beni yoruyor
bir dal türkü istedim
çýkarýp eski bir rum türküsü
dumanýný kapkara bir gemiye savurdum


bir tekne girdi araya
havada patlayan bir tokat
þimþek gibi çaktý gòzümde zaman
-çekil önümden tekne
kan ter içinde vurdum dalgalara
kestim þah damarýný zamanýn
her þey bir anda durdu
yaralandým
acý sýcacýk sýzýyordu kol düðmelerimden

topuklarý kýçýna vuruyordu aþýðýn
güldüm
bir daha hiç aþktan sözetmeyecek
daha önce kacsaydý keþke
bir gülüþe affedebilirdim zamaný.

aðýr aðýr öldüm bânkýn ucunda.
zamaný yendiðimi yazdý mecmualar
dedikodumu yaptý tarih kitaplarý
þurda oturup kendini seviyordu dediler


Sosyal Medyada Paylaşın: