Kendine dönüş

Hayatin bir diliminde
papatyalardan sakal yapan,
kadýnlar düþünüp ufukta gün uðurlayan.
yavru penguenlerden duruþ kotarýp,
çocuklarýn göz yaþýný ýslak cadelerden toplayan.
gitmek istediðinde
kara trenler gibi
göðün boþluðuna býrakýp dumanýný cigaranýn,
Saat tamda yalancý bir merminin martýlara niþan aldýðý vakit,
balinalarla tokalaþýp
rotasýný anlatan adam.
gidince,
daðlara iliþtirip,
su yansýmasýnda kadýný...


Para saymayý bulut saymaktan daha deðersiz bulan
adamlarý bir birine tokuþturup
ortaya çýkan bir söze tamah eden,
bin söze dönüp bakmayan
azabýný suya, puslu gecelere,
karabataklara anlatan kadýn;
emelleri için yýlan derisinden yular dokur,
dünyanýn yaþlý boynuna geçirir kement gibi.
kýrýþýk,
makyajlý,
kirli suratýna yatýrýr çýplak bedeni.




Baþka hayatlarda bir satýr aramaktan býktým be çocuk
gitmeliyim
ben bunu seviyorum iþte,
’hüznü avucumda tutup gülümsemeyi’
kýyamamayý mesela,
görmezden gelmeyi
önemsemeyi zaaflarýna yenilen insanlarý.
gözünü açmayý bir kuþun
uçmasýný izlemeyi.


Öyle iþte çekip gidiyorlar be çocuk
gitmeni bile beklemiyorlar.
sanýrlarki gitmek çoðuldur
bitirmek tekil.
izin vermeyeceðim sana þiir
daha fazla ardýndan bakma...




Sosyal Medyada Paylaşın: