Vay benim çileden yorulmuþ baþým,
Yaz gününde boranlarý yaþýyor.
Yol tükenmiþ, daha bitmez savaþým,
Umutlarý daðdan daða taþýyor...
Deryalarda batýyor hep sallarým,
Kýrýlýyor el attýðým dallarým;
Yutkundukça zehr olsa da ballarým,
Gönül yine dosta doðru koþuyor...
Harman, hasat gitmese de hoþuna,
Set çekilmez gecelerin düþüne;
Can çýkmadan, huy çýkmýyor, boþuna,
Testi bile, dolmak için piþiyor...
Artar oldu defterimi dürenler,
Hep haklýdýr(!) dokuz köyden sürenler,
Hallerimden bilmez artýk görenler,
Leyla yitik, Mecnun’ a çöl düþüyor...
Ben susayým, Mevlâ bilsin hâlimi,
Kötü sözden lâl eylesin dilimi;
Diken batýp çeksem bile elimi,
Bu týrnaklar, kayalarý deþiyor...
Yüreðimi kül eyleyip yakan köz,
Acý ile söyletiyor iki söz;
Ayaz alsa, kurusa dal, kalýr öz,
Gün dönünce, filiz, dalý aþýyor...
8 Eylül 2016 Mustafa USTA
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.