Yedi göbekten Ýstanbul’luyum adýmý Martý koymuþlar eski viran satýlýk bir köþkün kayýkhanesinde unutulmuþum ben ikinci eþten son torunmuþum öyle diyorlar evin kýzý büyüdüðünde birini sevmiþ yabancý bir gençmiþ evin kýzý maviyi çok sevdiðinden ve de delikanlýnýn gözleri mavi ya adýmý mavi martý koymuþlar yýllar ve zaman silmiþ maviyi Martý kalmýþ soluk cansýz bedenimde oysa eski bir emektarým bu gözlerim neler gördü neler evin nazlý mý nazlý kýzý yabancýdan hamileydi adam habersiz býrakýp gitmiþ kýzý kýzýn despot babasý apar topar uzaktan bir akrabasýyla evlendirmiþ öyle duymuþtuk evin bir de cici oðlu vardý satýp savurdu köþkü
þimdi bilen yok nerededir nicedir adýmý koyan nazlý kýz beni sever okþardý dökülünce boyalarým giyer tulumunu boyardý beni maviye her seferinde
eski Ýstanbul hatunlarý küçük su çayýrýna gezmeye gider kayýk sefalarý yaparlarmýþ þemsiyeli feraceli hatunlar ne zormuþ o yýllarda birine sevdalý olmak dersek yanýlýrýz oysa bizim mecburiyetimiz yok gizlemeye saklamaya sen karanlýðýn sancýlý prensesi olmayý yeðliyorsun kimin ruhunu taþýyorsun eski viran satýlýk bir köþkün kayýkhanesinde unutulmuþum kendim için bir þey istiyorsam namerdim paþa zademin hisleriyle hisleniyorum þimdi hep düþünüyorum gidenler mi kalanlar mý unutulur
26/Aðustos/2013/Pazartesi/Bodrum Yüksel Nimet Apel
Sosyal Medyada Paylaşın:
yukapel Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.