yalnızlık görmediğimiz bir illüzyondu.

Yalnýzlýðýmýn en münzevi noktasýndan
kalabalýk þehirler gibi kaldýrýmlarýna basa basa yürüyorum.
Eðilmez daðlarýn doruklarý gibi öyle güçlüyüm ki
Yankýlanýr her koyak,sesleri taþar vadilerden
Dereler berrak ve buz gibi sularýyla þakýr
Kýrýlmaz kayalara çarptýkça.
Ve Unutulup gider yalnýzlýk en mahrem yerimden.


Yalnýzlýk zayýf ve kýrýlmak üzre olan yumurta kabuðuydu
Mücadelenin baþ edebileceði basit bir kavramdý belkide
Ve bunu büyütürdük yýllarca çantamýzda
devenin sýrtý gibi belimiz öyle kamburlaþýrdý ki
Aðlama ve sýzlamayý sanat yapýp ne türküler okuduk
Ne sözler, ne þarkýlar, ne þiirler yazdýk adýna.


Oysa ayaðýmýzýn dibinde dolaþan
kalabalýktan haberimiz yokmuþ bütün bunlarý yaparken.
Ne kadar da aciz býrakmýþýz kendimizi.
Bir þehrin dolaþan sokaklarýný,
Oralarda teneffüs eden havadan ve sudan habersiz
ve gözleri kör gibi yaþamayý
Sanat yapýp kendimizi heder etmiþiz.

Þimdi içimdeki bu irini dýþarý akýtýp
Gürül gürül akan bir hayatýn günlüðüne býrakýyorum kendimi.
Kaldýrým kenarlarýnda caz müzikler fýrtýna koparýyor,
Papyonlu ve fraklý beyler birilerini çaðýrýyor,
Kadýnlar içeride içlerini boþalta boþalta oynuyorlar,
Birileri kuytu yerlerde seviþiyor usulca.

Gündelikçi çocuklar tezgah kenarlarýnda koþuþturuyorlar,
Cephedeki iþçiler ölüm korkusuyla bir binanýn
On beþinci katýndan aþaðýya bakýyorlar ekmek parasý için,
Karþýda babam arkadaþlarýyla fýsýltý içinde konuþuyor,
Müþteriler tezgahýn önünde toplanmýþ
Bir tezgahtarýn mavallarýný dinliyorlar,
Üç beþ tinerci birbirlerine karýþmýþ kavga ediyorlar.


Hayat öyle akýyor ki
Týpký bir nehir gibi
Sürükleyip götürüyor her þeyi.

Þimdi bu hayatýn içinde hangi münzevilikten
Ve hangi yalnýzlýktan söz edeyim.
Ayaðýmýn bastýðý ve kolumun deðdiði her yerde nefes
Ve nefeslenen yerler fotoðraf flaþý gibi
Çarpar yüzüme..
Ýçimin en mahrem yerinden daðýtýr bütün yalnýzlýklarý.

23 aðustos.



Sosyal Medyada Paylaşın: