Dev dalgalardan yýlmýþ bir gemi gibi baþýnýz Sakin ve huzurlu bir liman bulurdu göðsümde, Elleriniz, ateþ kesilirdi ellerimin içinde. Gözlerim dalýp giderken yosun rengi gözlerinizin derinlerine, Ben, þiirler söylerdim eylül akþamlarýndan, güz güllerinden. Bir mahzun duruþunuz olurdu, Bir ömür boyu yaþanan hüznü anar gibi, Kaybolmuþ yýllara yanar gibi...
Sonra bir yaz gecesi Bir yýldýz kayýverdi, gördük ve bir niyet tuttuk, Bir tutam ayýþýðý ektik yüreðimize Yeminler ettik sevdamýzýn üstüne Büyütüp onu bir Eylül mehtabý yapmayý umduk.
Derken, sapsarý benizli bir güz geldi; Esti bir eylül rüzgârý, savurdu bakýr rengi yapraklarý, Sonbahar yapraklarýyla örttük ektiðimiz tohumu, Üstüne yüreðimizdeki ateþten bir kývýlcým attýk Ve öylece yanmaya býraktýk...
Sonra bir günah saðnaðý boþaldý gökten, Söndürdü yaktýðýmýz ateþi, fakat asýl üzüldüðümüz Ettiðimiz yeminlerle ýslandý hep yüzümüz.... O yaz gecesi ektiðimiz tohumu ne çabuk unuttuk, Engin bir denizdi umudumuz, nasýl kuruttuk?
Bir tutam yosun sakladým o kuruyan denizden, Rengi, hatýra kalsýn diye gözlerinizden...
Ünal Beþkese
Sosyal Medyada Paylaşın:
ünal beşkese Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.