Son þarkýsýný söylerken isyanla, Kanadý kýrýk bir kuþ Bir dal koparýp gövdesinden yaþlý çýnarýn Hüznü fýsýldýyordu kulaðýma rüzgâr Sus diyemedim…
Kaç sonbahar üþür takvim yapraklarýnda, Soldurur gülüþlerini nevbaharýn Ne yazý sýcaktý ne soðuktu kýþý bu kentin Uçup gidiyordu öperek düþlerimden kýrlangýç Dur diyemedim.
Gülünce geçer dediler gözlerinden yaþlar akýtarak Acýya aðlanmaz mýydý oysa anne? Acýda bir yanar insan kalbi yerde bir gökte bir Vuruluyordu gülüþünden, eser yoktu öptüðü yerden Gül diyemedim.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ayşegül AKDAĞ BARUTÇU Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.