BULUTLAR AĞLADI

Adý savaþtý,
Yaz sýcaðýnda bile kan donduran.
Yanan dillerini örterek,
Sabýr diledi kuruyan tüm dudaklar...
Aðýr adýmlar vurdu!… vurdu!...
Vurdu taþlara...
Vurdu çocuklara…
Vurdu kar yaðmýþ bilge baþlara…

Ve yüreðimde ki hýrçýn sessizliðime,
Topraðýmý ýslak ýslak çiðneyerek...

Mavi karlar yaðdýrýyordu çocuk,
Gözlerine gömerken dünyayý…
Ýlk acýsýydý yüksek tonda hissettiði /hissettirdiði.
Ve yüreklerden gözlere sýzan son gidiþleriydi.
Zem zem kadar deðerli.

Bilinmezlikler içinde...
Ýstemeden, birbirine dokunan gözler irkildi…
Dondu titreyen alev, soðuðunda.
Apansýz çakan kibritle gece karanlýðýnda,
Otaðlar da çözüldü buzlar, açýldý aðýzlar…
Feryat figan zelzelesiyle,
Yüreklerden sýzdý kanlý akarsular.

Son yolculuðunda imanýna inanarak…
Beyaz bir beze günahýný yazdýlar…
Ýnsanlýðýn anlýnda ise kara bir matem.

Ey gözleri kurþun kara kuru sabi çocuk
Nerde o hýrçýn yürek,
Þimdi dillerde sonsuz bir sükûnet,
Yüreklerde ise korlaþmýþ dehþet…

Kollarda yükselip giden, ey ak tenli melek
Sende mi girdin kader aðýna,
Daha yaþý çok küçüktü denilerek.
Bulutlar bile aðladý topraðýna yaðarak,
Zamansýz ölümüne isyankâr olarak...
-Vicdan aðlamadý…
-Vicdan anlamadý…-

Kendini yaratana þirk koþan hangi Müslüman’dý?
Yaratanýnýn yarattýðýna kýyarak…
Kardeþine zulmü reva görerek...
-Vicdan anlamadý…
-Vicdan aðlamadý…

*****Songül A. Yýlmaz*****


Sosyal Medyada Paylaşın: