Meþe gölgesinde,
Çoban seyri,eðreti bir gün.
kabalak otlarýna sermiþim postu.
solumda kendi sesine aþýk bir dere,
ve kollarýnda salýnan, nazlý su kekikleri...
Çekinme!...
yapraklarý arala,
gözlerimden öp güneþ.
bak ! beþ parmaðýmda beþ kelebek,
deniz yýldýzý kýpýrtýsýyým sere serpe...
Yakmýþým fitilini dünyanýn.
umurum deðil,yanan bir tutamlýk yonga.
Çünkü,
ya serseri ,özgür yaþamalýyým hayatý,
ya da sersefil, içime ata ata delirerek ölmeliyim.
Delilik bana göre,
lakin delirerek ölmek,
Milyon defa kopuk,daha vahim bir durum.
Öyleyse, kimsenin anlamasýný beklemem.
ve anlatamadýðým için üzülmem.
Yeþiller içinde gülüp eðlenirken,
neden her þeyi kýrmak istediðimi,
ayaklarým acýyana kadar tekme,
ellerim acýyana kadar yumruk atýp
neden yorgunluktan bayýlýp,
düþene kadar koþmak istediðimi...
Beni güzel kýlan,
martýlarla þarký,
rüzgarla dans,
güneþ ile saklambaç oynamak...
Yazýk olmaz mý?
iki kýrýk nefesin alkýþý için, ben olmaktan öte yaþamak.
Yaðmur baþladý...
gizlendiðim meþe gölgesinden çýkýp
sýrýlsýklam ýslanmalýyým
ve,
parmak uçlarýndan öptüðüm gök kuþaðýný,
çivit mavisi gözlerime yaslayýp,
aldýrýþsýz,
deliliðimle kol kola yol almalýyým.
Dilek USTA