solumuþ kýz kulesi ile _ak mintan içindeki, komþu kýzýn gögüs uçlarý gibi_ köpürür yeþil dalga, karþý yakasýný sevdiðim þehre ve geçmiþten gelen tanýdýk bir sestir, nar çiçeði elimdeki siyah beyaz fotoðrafta
yine de, gülümserim... derinden çektiðim dumanlý bir nefesle... ve gülümser sýrtýný dönmüþ günüm mor bulutlar arasýndan bana
þimdi, az zaman ilerimde bir çingene, çaðýrýr benliðimi / gözlerime bakarak satar saf ölüm kokusunu, sarýlmýþ bir demet papatyayý bilerek, ya da bilmeyerek...
_oysa, asla masum deðildik, türküler gibi ve hiçlik ay ýþýðýnda hep bir anlam kazanýrdý_
ki ben, yaþamýn kýyýsýnda ince belli bardakla ýsýnan ruhsuz bedenleri kurþun karýþmýþ, mürekkebi ýslak / bedava gazete manþetleriyle itelerim küf kokulu rýhtýma ; dokunmadan dokundurtmadan...
_zafer miydi bu, yalnýzlýk? ya da yarýþ ne ileydi?_
...
ey, hayat! sabahýn bu tuzlu saatinde aklým firari
uykulu ve yorgunum!
yine de, gülümserim...; öfkesini burnundan kusan koca, koca vapurlara ve perde ayaklý martýlara...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Zeynep Tavukçu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.