SES ETME VE BÜYÜT DÜŞLERİNİ

Gamsýz damlalara yüklenmek asýlsýz
Bir ihbardan çýkýp da yola,
Sergüzeþt namelerin israfýnda
Bürünmek asýlý kalmýþlýðýn hutbesinde,
Adsýz bir serzeniþe mal etmek mademki
Ýçinde kýpraþan çiy tanesi yalvarýþý.

En demli yok oluþ,
Teferruata dalýp dalýp unutmak
O uzun yorgun hikâyeyi:
Baþucu kahramanlarýmý saklý tutmak,
Solumda nifak sokan kara melek.
En görgüsüz saðdýcý kaderin izlek bildiði
Acýlardan örmek ilmek ilme;
Uzun hýrpani toz bulutuna akýttýðým
Tufaný bitimsiz bir tümceye sýðýnmak madem,
En mahrem teselli,
Þairin iz sürdüðü i mgelerin kanatan tefrikasý.

Ýðne deliðinden seyrediyorum,
Katlanmýþ acýlarý;
Fazlasýyla debdebeli ölümler,
Kanatan isyanlara yüklenenden de bir adým ötede,
Aralýksýz ve ansýzýn yakaladýðým hazaný
Týkarken en derine.

En içli menkýbeyi okuyorum:
Ellerim yaralý,
Kirli vicdanlarýn akýttýðý nedamet yüklü yaþlarý
Görmezden gelip,
Tümden gelen hezeyaný ters yüz eden bir i mgede
Kala kalmýþlýðýn acýsý:
Acýmaktan öte duyulmayan sesimin
Kýbledeki yolculuðuna kim ise nifak sokan.

Baþýný baðlamýþtým oysa düþlerimin
Kirlenmeden dünya.
Tek hamlede geçer, diner sanmýþtým;
Sanma ki görünmez yüzünden akýttýðýn öfken.
Daha da beteri var,
Ýmtina etsem de itiraf etmekten:
Bekle de gör, dercesine,
En cafcaflý yalan,
Þafaðý söken yerinden,
Aniden hâsýl olan fýrtýnada soluklanýrýz da hani
Ve hangi cenk ise yüreðin emsalsizliði;
Hangi cephede olduðunu keþke tahmin etsen.

Yergisi, yargýsý hükmeder de evrene,
Çatýk kaþlý bir gölgeye hani olur da düþer yolun
Sanma asla öne eðik baþým.

Meymenetsiz o karaçalý;
Gözden ýrak olsa bile,
Beþi bir yerde hüzün.
Sözsüz bir rahlede saklý
Debelenen ruhun israfý
Ne çok karýnca telaþýn indinde,
Bir bir yýðarken gönlün erzakýný.

Hepten yitirdim dünü;
Silik vakitlerde pay edecektim oysa
Görünmezliðin minvalinde
Tokalaþan yüreklerde topladýðýmdan öte
Takas ederken hüznü.
Susa kaldým öylece,
Irgat bir düþ’e geçirmiþken kancasýný
Varlýðýn yoklukla imtihaný kadar
Tefrikasý çok kalýn bir mucize iþte:
Yorgunluktan baþýný kaldýramazken Tanrý,
Bin piþman,
Ötelenen vicdanlarýn yortusuna
Kadeh kaldýrýrken þeytan.

Hadi, uyu sen küçüðüm
Ve bekleme de, kim geçer diye.
Yüreðinin derinliklerinden.
Geçer, elbette geçer bu acýlar
Yeter ki ses etme ve büyüt düþlerini,
Düþsen de tutar melekler ellerinden.
Masumiyetini sakla,
Ýhbar etme düþ bekçilerine;
Kin bileme, söyle nefsine,
Asla da acele etme büyümek için,
Zamaný gelince uyandýrýrým seni.
Sözüm ve takatim tükenmeden,
Sana ereceðim günü bekle.



Sosyal Medyada Paylaşın: