İnsan

Bir daha yazmam, yazamam dediðim son þiir çok oldu
Gitmem, gidemem
Göremem dediklerim olduðu gibi
Ne dedim ise
Ol dedi! Oldu
Olmaz dediklerim de beni buldu.

Sen kimsin ey kalem tutmaz
Baþý yalýn
Ayaklarda kara lastik
Elinde týrpan
Üç beden büyük gömlek zat...!
Tut elindekileri
gök yüzüne fýrlat.
Bir kuþun kanadýndan seyir eyle anamýzý
Düþtüðün yerde yaðmur
Orman / toprak
Çokça toprak
En çokta ana
Ana olsun terin damlayan.
Toprak Ana.

Sen kimsin ey týrlak....
Ýki kelime dizip / bir kelam etmez
Geleni bilmez gideni görmez
Yazý / kýþa çeviren zat...
Dur þimdi ellerini aç
Mavi gök damýn altýnda
Mavisi ile net / meneviþe çalan saçlarý dalgalý
Hop oturan / hop kalkan yunuslara
Sonu gelmez ufka bak.
Gemin altýnda bir o yana
Bir bu yana sallansýn
Þiirin elinde tutsak


Sen kimsin ey cellat...
Elinde satýr / kelle / kan
Katli vacip / saðlam yerden kiran
elinde “mührü sultan” ferman
Yaþamý ölüme çeviren zat
Salla satýrýný düþen baþ
Ellerinden damlayan kan
sehpada Pir Sultan
Derisi yüzülen / zindanlarda çürüyen
Ama bir ölüp bin dirilen bak..

Sen kimsin? Eyy densiz....

Ateþi yakan, tanrýlardan çalan
Aþký harlayýp yanan
Külünden doðan ben isem

sen kimsin?

Ýlk Üflediðinden beri olaným
Ýlk döl düþtüðünde rahme nefes alan
Kiminde görmezden gelinen
Ýlk hasattan beri var olaným.

Ben senim

Aþký da bilen / nefreti de bilenim
Ýyilik kadar kötülüktür elbisem.

Ben insaným.

(Hiç / Doðumu az geçe.
Gün güneþe verir iken elini
Haziran’dý 16 idi )

Sosyal Medyada Paylaşın: