Hüzün döken yaðmurlarýn,
Sokaklara býraktýðý desen gibi,
Aklýmda yer eden gidiþin.
Zehir karasý soluklar akýtýp,
Kalbi periþan eden.
Dilin ucu hem sivri hem keskin.
-Yarasý nerede diyorsun.
Lan saðlam yer mi koydun,
Her yanýmý oydun,
Yetmedi mi?
Kaldý mý? ellerinde umudun.
Yazmak; acýtýrcasýna, kanatýrcasýna,
Ay ýþýðýndan, boþluða düþer gibi,
Akla uymayan uzak bir görüntü.
Sokaklar sarhoþ gibi,
Ayaklarýmýn altýnda sallanýp duran,
Kaldýrým taþlarý.
Eli yüzü kýrýþmýþ kirli sakallý adamlar,
Ve içlerinde hayvansal bir þehvet.
Korkudan saða sola kaçýþan,
Ödü patlamýþ orospular.
Ki hala;
-Yarasý nerede diyorsun,
Anladým ki sadece okumayý seviyorsun.
Ýlerledikçe saatler,
Lambalarýn titrek ýþýðýnda,
Gölgeler koþuþuyor.
Yüzü yýkandý sokaklarýn,
Yaðmur tüm ihtiþamý ile,
içimi delip yüreðime vuruyor.
Ýyi kötü, düþe kalka, saða sola çarpa çarpa,
Yürüyorum,
Yürüyorum,
Yürüyorum.
Her þey ne kadar gerçek,
Ya da, korkuyu törpüleyen bir zaman.
Vallahi ne desem bilmiyorum.
Oksijenim azalýyor,
Uzun uzun bakýp kalabalýðýn ardýndan,
Ölümlerden eðriler çiziyorum.
Sonra yýldýzlar düþüp boþluða,
Teker teker kýrýlýyor.
01.06.2016
Rasim YILMAZ