ANNEMDEN KİNAYE

Koþarken eteðinde daðýn,
Ýncitti ayaðýný.
Yalnýz tarlalarda büktü
Belini pamuða.
Sanmayýn bir lokma,
Islanan türküyü çizdi,
Bellediði topraða.

Arýtmak istedi çakýllarý,
Belli ki bizi eledi.
Çakýllar ki; bizi bizden etti.
Kapattý dost meclisini.
Dayanamadý anam,
“Kurulsun” diye emir saldý.
Tez topladý bireyleri.
Yalnýz o konuþtu.
Sonra bir türkü;
“ Yiðit muhtaç olmuþ kuru soðana,
Bilmem söylesem mi, söylemesem mi?”
Anladým anne, anladýk.
Doyunca unuttuk…

Yalnýz yaþanýr sandýk;
Yalnýz doðduk diye.
Tez varalým anne,
Diyelim, yetiþelim.
Bayrak açalým efendiye,
Susmadan haykýralým!
Baston yutmuþ beylere….

2003
Elvan USUL


Sosyal Medyada Paylaşın: