Çocukluğumun Kokusu

Çocukluðum naftalin kokar benim,
Gardrobun en dip yerinde
Umutsuz beni bekler.
Ne yazliklarda yeri vardýr
Ne kýþlýklarda;
Mevsimsiz bir yoksulluk çeker
Hatýra ormanýdýr yüreðim
Tebessüm ekip gözyaþý biçer...
Çocukluðum,
Bir uçurum kýyýsýnda
Tutunacak dalý olmadan düþen bir çift eldir
Ve beyaz sabun kokar.
Hijyenik nöbetlerde kirlenir ruhum mesela,
Neyle yýkasam çýkmaz gözlerimin rengi
Düþlerim girer koynuma
Edepsiz edepsiz konuþur;
uyutmaz!
Okula gitmek için hazýrlanýp
Çok erken kalktýðýný anlamak
Ve tekrar yataða dönmek için çok geç olduðunu farketmek gibi,
Çaresiz bir bekleyistir geçmiþ.
Çocukluðum kömür kokar benim,
Dumansýz hava sahasý mi varmýþ eskiden?
Dumaný tüter her gece
Alev alev yanan gülüþlerimin...
Çocukluðum mandalina kokar
Her aralýk geldiðinde
Takvim yapraklarý misali düþer düþlerim
Karneyle daðýtýlýr mutluluk
Ve ben hep sýnýfta kalýrým
Sýrf bu yüzden;
Ev ödevlerim büyür gözümde
Ben küçülürüm!
Çok yaðmura yakalanirim þemsiyesiz
Ve çok sabah gördüm
Uyandigim güneþsiz...
Dilimde sözler birikir kifayetsiz
Aklýmda sorular
Çýrýlçýplak, kýyafetsiz;
Üþürüm.
Bir çýðlýða dönüþürüm yerli yersiz
En kötüsü de
Çocukluðum kokar hala uykularda
Ve ben aðlarým sebepsiz...
Çocukluðum simit kokar benim
Buram buram çay kokar
Ve nedendir bilinmez
Ne zaman bir çocuk görsem aðlayan
Ýçimde bir fýrtýna kopar!
Hatýralar saklanýr bir yerlerde
Birden karþýma çýkar;
Ve benim çocukluðum ölesiye korkar...
Sosyal Medyada Paylaşın: