Varlığım Ve Yaşamım Sadece Bir Hiç ti,

(Yaþamalý Üstünler!)

is tutmuþ bulutlar arasýndan süzülen cýlýz ay ýþýðý,
titriyor aydýnlatmaktan korkar gibi varoþ sokaklarýný.
þehrin üstüne çöken binlerce aracýn uðultusu,
ninni gibi gelir,
bazen gülüþen bazen aðlaþan þekilsiz evlerin soðuk odalarýna.
örter yoksul bedenleri yosun kokan aðýr hava,
umutsuzluðu iþler ilmek ilmek çaresiz yüreklere.
kaybolmuþ kimliði ile yaþamýn her karesinde kendini bulur,
toplum hayatýna renk katan insan figürleriyle.
direnir yok olmaya,
direnir yitip giden umutlara.
ruhunu esir alan sessiz hýçkýrýklar karýþýr,
balýktan umudunu kesen çöplük martýlarýnýn çýðlýklarýna.
Yarýný meçhul yaþamýn karanlýk geceleri,
sunar derin bir ýstýrabý,
buðulu camlarýn saklýsýnda,
yokluðun üþüttüðü yorgun kalpleri.

ayný havayý soluyan koca þehrin farklý âlemleri,
süsler hayallerini filizlenen taze bedenlerin.
‘’benim de hakkýmdý ‘’Diye düþünür belki de,
yoksulluktan kurtulmak.
maviliðin özgür dünyasýnda bir gün olsun insan gibi yaþamak,
saygý dolu bakýþlarý ruhunda hissetmek…
hangi imkân sunulmuþtu önüne,
sýrtýný sývazlayan kaç ensesi kalýný vardý?
her köþesi yoksulluðu betimleyen bir iki odalý haneler,
kalabalýk sýnýflar,
yetersiz alýnan eðitimle nereye kadar?
böyle mi yazmýþtý yazgýyý yazan,
herkesin hakký deðil mi insan gibi yaþamak?
bozulmuþ bir Adalet,
yok olmuþ insanlýk,
olmamalýydý,
dinlerin veya öðretilerin nihai sonuçlarý.

zorlu bir gecenin anlamsýz fýrtýnalarýyla boðuþan uykusuz bir beden,
hayalleriyle bile örtüþemeyen güzelliklerin dinmeyen özlemleriyle geçen zaman,
uzayýp giden kâbuslar.
henüz doðmamýþ güneþte umut arayan yorgun gözler,
aynalara küskün bakýþlar,
karþýsýna dikilen þekilsiz yüksek binalar,
çarpýk kentleþmenin yürek sýzlatan görüntülerinden baþka nedir ki?
isteksiz,
umutsuz,
tükenmiþ duygularla üstünlerin hizmetine koþma zamaný…
iþe yetiþmek,
iþ kazasýna uðramak,
aþaðýlanmak,
simsiyah olmuþ bedenlerle yer altýndan ekmeðini çýkarmak,
yoksulu bekleyen sýradan iþlerdi.
üstüne üstlük birde Vatan savunmasý yok mu?
‘’Þehitlik kutsaldýr,
gazilik en üstün madalya,
yürü memet askere…’’
okþanýr ustalýkla yoksullarýn hassas duygularý.
ne yalýlardan,
ne konaklardan,
ne de Üstünlerden þehit olmaz ki?
yaþamalý Üstünler!
Yaþamalý bedelliler!
yaþamalý Vatan’ý çok sevenler!

ilk adýmýný atarken soðuk ve küf kokan nemli havayla dolu sokaklara,
ruhunun köþelerinden kopan hüzünlü duygular dile gelir,
katýlaþmýþ yüreðinde.

‘’Yeni güne merhaba ey hayat!
dünya’ya geldiðim için isyan mý etmeliyim?
çarklarýn arasýnda ezilip yok olmaya teþekkür mü etmeliyim?
kendim için birazcýk yaþama þansým dahi olmadan,
varoluþum ve yok oluþumun arasýndaki meçhul zaman,
kocaman bir HÝÇ olarak kalacak,
gidiþimin ardýndan.
niceleri göçtü ben gibi bu alemden sessizce,
insan olmayý beceremeden!
duy sesimi Üstün insan!
yaþamadým bu hayatý biraz olsun sen gibi.
emin ol,
dünya’ný deðiþtireceksin ne yazýk ki ben gibi.
yolcu edecek beni çulsuz bir imam,
yolcu edecek seni çullu üç beþ imam…
inanýyorsan þayet öbür tarafa azizim,
bil ki kolay olacaktýr benim hesabým,
seninkini sen düþün.’’

Mehmet Macit
05.05.2016
Dikili/Ýzmir

(Soma maden kazasýnda hayatýný kaybeden iþçi kardeþlerimin aramýzdan ayrýlýþýnýn 2. Yýl dönümü anýsýna… ruhlarý þad olsun)

Sosyal Medyada Paylaşın: