Yedi renk açtým bu sabah saklayýp dikenlerimi günün labirentlerine þöyle uzun bir seyahate þahit tutacaðým yollarý sýrtýmda heybeler gözümde güneþ gözlüðü kayýp çocuk gibiyim bulmalarýný bekliyorum saklanýp bir köþeye
ýpþýl bir bahar sabahý sýfýrlayýp geride kalanlarý yine kendime saklanýyorum gölgemin bir kenarý yýrtýk ýþýk sýzýyor içime renklerim pirizmadan geçip neþeleniyor evlerin camlarýnda
henüz kabuk baðlamamýþ yaralarýn üstüne kýpkýzýl bir korda daðlýyorum kýlýcýn ucunu ardýmda þehirler daðlar ovalar kayba kaydoluyorum hudut kapýsýnda
çöl sýcaðý güneþ tepemde bulup sýnýr dýþý ediyorlar saklandýðým köþemden ötede tek bir taþ tek bir yapý yok ne de bir aðaç gölgesi
uzayýp gidiyor ýsýrgan tarlalarý beri yanda güne bakanlar sarý sarý tarlalar uçsuz bucaksýz ilham olsun diye içimdeki hüzün heykeli Van Gogh için
dünyevi her þeyden arýnmýþ bir ruhla yedi kez yemin bozuyorum
birinin terkisinde buluyorum kayýp kýzý rüya deðil birinci elden yaþýyorum yazýlaný
yeni libaslara sarýndýðýmda ne parfüm kokmalý ne küf püf diye söndürüp eriyen mumu yeniden karacaðým parafini kederleri al bir kurdelayla baðlayýp saklayacaðým çeyiz sandýðýmda
7/Mayýs/2010/Cuma
Yüksel Nimet Apel
Sosyal Medyada Paylaşın:
yukapel Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.