Bir akþam vaktiydi bana sessizce geliþin, Keder bürümüþtü halini, öyle boyun eðiþin. Mahçuptu her zamanki o bakýþlarýn ezgin, Sanki sineye yara açýyordu yere göz dikiþin.
Yakýþmýyordu sana utanmak ve aðlamak! Dermansýzca dizlerinin üzerine çökmek, Vede hayatýnda hiç eðmedin baþý eðmek, Yada umar bir þekilde kendini kýrýp dökmek.
Gel, açtým sana kollarýmý sokul eskisi gibi! Göðsüme daya baþýný aðla nehir misali, Senden vazgeçmedim yazdýðým þiir gibi, Döktüðüm yaþlar þiirlere mürekkep misali,
Üzülme, ben buradayým hâlâ seni beklerim! Beni terk edip gittin diye hiç deðiþmedim, Bu gönül bahçemde kimseye yer vermedim, Yaþadým ama asla senden öte sevmedim
Sosyal Medyada Paylaşın:
MUSTAFA KOÇYİĞİT Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.