İşte İnsan

Kimine göre melek, kimine göre þeytan,
Düþünen bir hayvandýr, Allahýn kulu insan...
Dünyanýn en akýllýsý sanarken kendini,
Hiç fark etmez çevresine zarar verdiðini.
Çamurdan yaratýldý, bazýsý ayný kaldý…
Hile oyunlarýný, insan þeytandan çaldý.
Evrende bir nokta, noktada bir evren gerçi...
Elinden gelse, evrenide satar bu çerçi.
Gereksiz iþler yapar, kendini gerekli sanýr,
Ne evreni, nede kendini yeterince tanýr.
Bilmediðini bilmeyen, biraz dev biraz cüce,
Zafiyet ve hayranlýðý var, çok zaman güce.
Yaradanýn kopyasý, mutluluk baðýmlýsý,
Korkudan tanrýlar yaratan icat canlýsý.
"Unutan"mýþ, insan kelimesinin manasý,
Bence iyilik ve kötülüklerin anasý.
Dünyanýn mutlak hakimi; Stalini, Hitleri,
Bazen Musa, bazen Ýsa, bazen Muhammedi.
Doyduktan sonra yiyen, yediðini çýkaran,
Evrenin, en garip yaratýlanýdýr insan.
Çok þey bileni, acý çekmeye mahkum olan,
Az þey bileni, mutlu, daha mesut çok zaman.
Fesat çýkarýr, bozgunculuktur bazen iþi,
Inançlý ama, paradýr asýl efendisi.
Kadýný süslenmeye, erkeði üremeye,
Ne çok meraklýdýr insanoðlu ünlenmeye.
Bilmediðini ister, bildiðini kullanmaz,
Mala-mülke, yemeðe-içmeye asla doymaz.
Dünyanýn kendi için var olduðuna inanan,
Sadece kendini "Eþref-i Mahlukat" sanan,
Yaradanýn yarattýðý bütün canlýlarý,
Kendine mahkum eder, çünkü var hep çýkarý....
Mahlukatýn en bencili, zorbalarýn zorbasý,
Canlýlarýn varlýðýný, tehdit edenlerin baþý.
Çöp üreten, gezegeni kirleten tek canlý,
Çýkarý için yaptýðý savaþlar pek kanlý.
Tek istediði hep birþeyler istemek olan,
Zaman yoksunu, beklentisi eksik olmayan.
Hep ben, önce ben diyor, ben hep önce geliyor,
Ruanda’da, Srebrenica’da katliam yapýyor.
Ýnsan bütün kötülükleri yapan yegane,
Canlý türüdür, "Ýnsan Olmak" yalan, bahane.
Bu yüzden insan olmak suçuyla cezalandý!
Ýnsan, bundan daha aðýr bir ceza almazdý...
Bu yüzden piþmanlýk sadece insana özgü,
Bu yüzden bunalýmlý, stresli, depresyonlu.
Cennete gidecekmiþ! Cennet kabul edermi,
Kendi kovduðu bu zalim zorbayý içeri...
Bütün kötülüklerin temelinde yatýyor,
Ýnsanlýðý, ne yazýkki insan batýrýyor.
Hani leþin üzerindeki kurtçuklar gibi,
Ýnsan yeryüzünü yer tüketir kurt misali.
Doðayý sömürür hiç bir güzellik katmayýz,
Birbirini yiyen gezegen asalaklarýyýz.
Baþkalarýnýn acýlarýyla mutlu olur,
Kim demiþ, "zavallý doðar zavallý ölür"
Aðlayarak gelir, aðlatarak gider burdan,
Kimi kirden yaratýlmýþ, kimi tertemiz nurdan.
Gereksiz iþler yapar, kendini gerekli sanýr,
Ne evreni, nede kendini yeterince tanýr.
Ahseni Takvim’den, nasýl Esfele Safilin,
Olabiliyor insan, ne acýklý ne hazin.
Görüyorsun iþte, insan yazmakla bitmiyor,
Bir karýþýk bulmaca, asla çözülemiyor.
Çok zalim, çok nankör tabiatý ve huyu var,
Tutkularý için yaptýklarýný sayar kar.
O vücudunun içinde bir canavar yaþar,
Kendini gerçekten bir tanýsan aklýn þaþar.
Doymuyor insanlarýn bir türlü göz midesi,
Neyine yetmiyor bir tabak çorba kasesi.
Neyine biriktirir bu kadar mal, mülk, servet,
Birde yetmez gibi çalar, sömürür bir þükret.
Ýnsaný düzeltmeden, dünyaya kurtuluþ yok,
Ýnsan açda olsa demesi lazým "karným tok".
Doyumsuzluða doymayan, yedikçe acýkan,
Yediklerinin tadý sonra gelir acý kan.
Sosyal Medyada Paylaşın: