Þeyda bülbüllerde þevk yok, sanki gelmiþ eylüller!
Bahçývan göçmüþ baðýndan, aðlýyor gonca güller…
Mushafýn açmaz olmuþ gül, yaþ dökerken dalýnda!
Aþiyandan çýkmýyor hiç kalbi kýrgýn bülbüller…
Öyle feryat etme bülbül, sen misin hasret çeken?
Gör, nasýl boynunu bükmüþ, yalvarýyor sümbüller…
Bak þu mahzun sarmaþýk gül, baðlanacak dal arar!
Zülf-ü yâre deðmeyin ki, yanmasýn ol gönüller…
Yaþla dolmuþ çeþm-i bülbül, nâlesinden güllerin!
Gül-i zardan sanmayýn siz, derd-i aþktan melüller…
Gül kanarken andelipler, yanmadan hiç kalýr mý?
Yanmayâ görsün de bülbül, savrulur arzda küller…
Karaman-2016/04
TDK:
Bülbül-i þeyda: çýlgýn bülbül, deli, âþýk…
Mushaf: sahife, sayfa halinde, Kuran’ýn diðer adý…
Aþiyan: bülbülyuvasý…
Nale: inleme, inilti…
Çeþm-i bülbül: bülbülün gözü.
Zülf-i yâre dokunmak: yârin saçýna deðmek… Mecazen: gücendirmek, kýrmak…
Halil Þakir Taþçýoðlu
Vezin: Fâ’ilâtün / fâ’ilâtün / fâ’ilâtün / fâ’ilün
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.