Mor Beyaz- ÖYKÜ

Beton derz aralýðýnda hayat bulan cýlýz fide, ofise giriþ çýkýþýmda, sanki beni bu daracýk alandan kurtar diyor gibiydi. Topraða suya ihtiyacýnýn olduðu, geliþemediði gövde ve cansýz yapraklarýndan belliydi. Önünden her geçiþimde sanki bu serzeniþini duyuyor gibi oluyordum.

Ýçinde bulunduðumuz mevsim, onu yerinden baþka bir yere taþýmaya müsait deðildi, uygun zamanda mesela bahara girermeden kurtarmayý kafama koymuþtum. Bir süre daha orada kalacaðý için etrafýnýn toprakla beslenmesi biaz ďservis iþçilerinin betonu kýrarak etrafýnýn geniþletilmesini söyledim.

O gün beton kýrýldý yamyassý olan gövdesi özgürlüðüne kavuþmuþ hafif esen rüzgârda mutluluktan efil efil sallanýyordu. Kýrýlan betonun yerine toprak dolduruldu, sallanmasýn diye gövdesi iyice sýkýþtýrýldý, çýtalar ile etrafý koruma altýna alýndý. O yaz su ve gübre takviyesi ile gözle görülür halde geliþme kaydettiði görüldü.

Bir yýl sonra;

Nisan baþýnda yerinden sökülerek yemekhane yaný giriþ çýkýþ yolu arasýnda etrafý bordür taþlarý ile çevrili refüj aralýðýna dikildi artýk gözümüz üzerindeydi.

Rüzgârýn sürükleyip getirdiði, ya da her hangi bir kuþun düþürdüðü dut taneciðinden meydana gelen bu cýlýz dut fidesi, topraðýnýn suyunun bol, bahçývan gözetiminde olacaðýný bilebilir miydi ki.

O yýl sonunda servis iþçilerinden iþi bilen biri, aþý zamaný olduðunu, iyi cins filiz ile aþýlayabileceðini söyledi. O hafta sonu köyünden getirdiði iki adet dut filizini ayrý ayrý dallara aþýladý. Aþýlardan birinin mor diðerinin beyaz dut vereceðini söyledi.

Bir yýl sonra bahar geldiðinde yapýlan aþýlarýn tuttuðunu gördük. Gövdesinden yükselen dallar, yaz boyunca geliþip serpildiler. Bir kaç yýl sonra mor, beyaz dut vereceðe benziyordu. Yaz boyunca gövdesi ile dallarýnýn güçlendiði görüldü. O sene sonbahar da tayinim çýktý, oradan istemeyerek ayrýlýp tayin yerime gittim.

Beþ yýl sonra;

Emekli olalý bir yýl olmuþtu aylardan haziran ortalarýydý. Tayin nedeni ile ayrýlmýþ olduðum iþ yerini görmek geldi içimden. Gittim ancak, tanýdýklarým ya tayin nedeni ile ya da emekli olmuþlardý. Orada bulunan memurlardan bir kaçýný gýyaben tanýyordum, onlarda beni tanýmýþtý. Öðlen on iki sularý yemek vaktiydi, rahatsýz etmemek için onlardan müsaade istedim. Yemek vakti gitmek olur mu beraber yemeðe çýkarýz dediler. Yemek salonu birinci kattaydý. Fabrikaya bakan cam kenarýnda bizim için hazýrlanan masaya oturduk. Gözüm bir an camekândan dýþarý refüjden bize doðru uzanan dala takýldý. Dal üzerinde düþmemek için bir eliyle dalý kavrayýp diðer eliyle dala astýðý kovaya dut dolduran bir iþçi dikkatimi çekti.

Yemekten sonra garsonlar masayý temizleyip yeni servis açtýlar. Yemekhane þefi elindeki kaseden tabaðýmýza mor ve beyaz karýþýk iki cins dut servis edip ürün kendi ürünümüz biraz önce dalýndan toplandý, lütfen buyurun dedi. Dutlar hem tatlý hem de mis gibi kokuluydu. Tebessüm ederek, aðacý dikenin, dikilmesine sebep olanlarýn, yiyenlerin geçmiþlerinin cümlesine rahmet olsun dedim. Mesai saati yaklaþmýþtý, yemek için teþekkür ederek yanlarýndan ayrýldým.

Anýlarýmý tazelemek dut aðacýmý yerinde görmek için refüje doðru yürüdüm. Zaten geliþ nedenlerimden biri de diktiðim dut aðacýný görmekti, gittim gördüm bayaðý büyümüþ serpilmiþti gövdesine yaslandým. Geride kalan o hüzünlü günlerini anýmsarken bu gününün mutluluðunu yaþadýðýný gördüm. Gölgesinde bir müddet soluklandým.

Baþýmý yukarý kaldýrdýðýmda, dut aðacýmýn suya, topraða, güneþe ve özgürlüðe kavuþmuþ olmanýn mutluluðunu yaþadýðýný hissettim. Atlas yeþili canlý ve parlak yapraklarý arasýndan sýzan ýþýðýn þavkýn da mor ve beyaz irice dut taneciklerinin sanki hakkýndýr ye bizi der gibi gülümsediklerini hissettim. 050216 mcicek

Sosyal Medyada Paylaşın: