Yorgun

Bunca eza ve cefa etrafýmda gördüðüm,
Karanlýk aydýnlýða, bak çalýyor galebe...
Bu zulümlere, bir dur diyen yok bitap düþtüm,
Bir þiir yazacak takatim kaldý sadece.

Yaþlý sokaklar gibi, nasýl yorgunum nasýl,
Uyuyunca geçmiyor, yalnýzca çoðalýyor.
Gidip çaresiz insaný görmem lazým asýl,
O zaman iþte o zaman derdim azalýyor.

Asýrlardýr belki ne uyudum ne dinlendim,
Göç eden kuþlar gibi, öyle yorgunum öyle.
Halsizlikten kolumu kaldýramaz hale geldim,
Bakma dýþarýdan dinç gözüktüðüme böyle.

Gece-gündüz yürüdüm, çok yokuþlar çýktým çok,
Bu yalan dünya ne çok þey öðretir insana.
Bak artýk bitti hýrsým, boþ þeylere karným tok,
Ne hayat, ne zenginlik, hepsi dert artýk bana.

Artýk anladým, hayýr yok bu gökten kimseye,
Zaten bende tükenmiþ, yorulmuþum dünyadan,
Günlerce düþündüm, varmý derde çare diye,
Unut diyor akýl ama anlamýyor vicdan.

Harap olmuþ þehirler, binasý, yolu yorgun,
Çalýnmýþ emeklerin, ekmeði, suyu yorgun,
Sömürülmüþ insanýn, onuru kalbi yorgun,
Bir benmiyim alemde, ne görsem bitap yorgun.

Dinlenmek imkansýz, dünyaya gelmeden huzur,
Bedende deðil bitkinlik, kafam yorgun kafam,
Kim bu hale sebep, bilirmisin kimde kusur,
Adýna insan dediðimiz, kadýn ve adam.

Dünya ishal olmuþ, kusuyor türlü cerahat,
Her türlü hastalýk musallat olmuþ bizlere,
Gel gör ki, insanoðlu gayet keyifli, rahat,
Böyle giderse sonumuz vurmaktýr dizlere.
Sosyal Medyada Paylaşın: