Bir sevda rüzgârýydý, yýkýp geçti gönlümü, Bir enkaz var; kapýlmýþ gidiyor arkasýndan. Gözlerindeki efsun, cezbediyor ölümü; Ecelimdi içtiðim bu sevdanýn tasýndan.
Bir günah ormanýný aþka mesken belledim, Önümü hiç görmeden peþinde ilerledim. Satýr satýr okudum, her harfi ezberledim, Hüzün ve hicran dolu bir ömür sayfasýndan.
Gözlerinde engine dalýp gittiðim zaman Ufkumu sis kaplardý, gözlerimi bir duman... Kalmadý sýðýnacak ne bir koy, ne bir liman; Paramparça olmuþtum sevda fýrtýnasýndan.
Gerçek mutluluk sandým; oysa, o bir masaldý; Sonu hüzünlü bitti, sazlar ’hüzzam’dan çaldý. Beþ parmaðýn deðdiði beþ sýcak aný kaldý; Sað elimde sakladým, o zâlim vedasýndan
Gönül, düþ âleminde, vuslat gelir sanýyor, Yüreðimde bir yara, hiç durmadan kanýyor. Sana gelen tüm yollar, alev alev yanýyor; Bu, son feryadým sana, ateþin ortasýndan...
Feryadýma cevap yok, ne bir ses, ne bir kelâm Ne de çok uzaklardan ümit veren bir selâm... Deli gönül vazgeçmez, devam, yanmaya devam; Ümitlerim hep sürgün, þu ümit dünyasýndan.
Sanma ki güller açar böyle yangýn yerinde. Belki gözün dolacak, belki daha derinde Yüreðin sýzlayacak her günün seherinde, Sana da pay düþecek bu sevdanýn yasýndan!
Bülbül, kül oldu, bitti, gülünün sevdasýndan; Gül, bir damla vermedi, o sevgi deryasýndan...
Ünal Beþkese
Sosyal Medyada Paylaşın:
ünal beşkese Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.