Gök seviþiyordu kara bulutlarla, damlalarda gizliydi yaþanmýþlarý. Ayýrt, etmiyordu, kara, ak, veya mavi damla, çünkü, Ay ýþýðýnda hepsi ayný alaca renkteydi...
Gözlerinde gizliydi masumluk, masumlukta gizliydi günahlarý. Ýnanýyordu; gidiþlerin, geri dönüþlerine. Sanmýyordu yolun sonu gelecek...
Ve inanýyordu, yeni denizlerle gelen yeni gülüþlere. Hani,o sadýk eski dost yalnýzlýk olmasa, belki inanmaya ömrünce devam edecekti...
Her þeyi anladý, mavi, kara derinliklere dönüþünce, Ölüm, mavi ve zamanýn birleþtiði noktada yakalayýnca. Oysaki,yeni rüzgarlarla esen yeni umutlar peþindeydi, bilmiyordu tüm çýrpýnýþlarý boþunaydý..
Zaman ve kader baðýþlamadý, kederlerin ve dertlerin mahkumunu.. Ve o da anladý olmuþlarla, olanlarýn, ve olacaklarýn yelkenlerini, kendi yönetmiyordu.
Çünkü her zaman geminin dümeni kaderin ellerindeydi...
Suskun//
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mert Suskun Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.