ÖLMESİN ÇOCUKLAR...

Maðrur bir notanýn öfkesi,
Hele ki çaldýðý üzünçten mütevellit
O nakarat ki paye verdiðim…
Sondan bir önceki durak,
Elimde begonyalar, selam verdiðim
Düþ seli, maðdur çocuk.
Dilinde sevi, yüreði pamuk;
Gözlerinde hüzün hele ki
Dokunmaya kýyamazken saçýnýn tek teline.
Ne o, aðlayan gözleri mi yoksa
Ölümün tetikleyicisi,
Bir gýdým dahi nefreti barýndýrmazken
Masum gönlünde.

Dur durak bilmeyen bir sancý bu;
Derin bir kýyým, gök kubbeden damlayan,
Yýldýz parlaklýðýnda içimdeki isyan,
Susmaya dair bir güne gebeydim oysa ve
Suslardan ibaret bir i mgeye
Düþmüþken yolum.
En densiz gölgeye rast geldim mademki
Ve boykot ettim vahþeti…

Hadi, ne duruyorsunuz;
Siz de koyun beni tefe.
Bir eksik bir fazla,
Ölsem bile, ne gam,
Aslý astarý olmayan bir dünyanýn güncesine
Teðet geçmiþken þu ömür,
Bir çocuk yerine de ölürüm hem de en asil
Ve þerefli naþý sunmuþken ahvalin önüne.

Bir çocuktan duydum son kez,
Ýbraz ettiði nasýl da dokunaklý bir söylence idi:
Gözleri iri iri, fazlasýyla maðdur,
Akla zarar o hüzün, resmettiði,
Dayanamamýþtým ve uzun uzadýya bakmaktan
Dahi hicap etmiþken o kýrgýn gölgeye…

Ölürüm inan ki hatta öldüm belki de:
Bir eksik olsam ne yazar ya da bir fazla:
Yeter ki ölmesin çocuklar;
Dokunmasýnlar ne bedenlerine ne de yüreðinin derinine.
Tek rahmet iken vicdan ve sevginin dili,
Ne gerek var böylesi ölümcül bir hükme:
Aðlama çocuk asla aðlama,
Aðlýyorum senin yerine, görmez misin,
Ýcabet ettim mademki en hüzünlü davete,
Son bulsa ömür ne gam.

Sen, çocuk, al tüm çocuk düþlerimi
Ve pay et arkadaþlarýnla:
Merak etme, yaþadým ben yaþayacaðým kadar,
Al ömrümün kalanýný ve yaþa doya doya.

Sosyal Medyada Paylaşın: