Dosttuk! Farklýydýk: Hayatý birlikte omuzladýk, Hiç yorulmadýk…
Birlikteydik: Birlikte dinledik dertli geceleri, Birlikte yürüdük sessiz yollarda. Ýçtiðimiz sigara ayrý gitmezdi!
Bize imrenirlerdi: Bizim gibi olmak isterlerdi. Biz mi? Kimseye özenmedik, bizdik! Esprilerimiz farklýydý, Gülücüklerimiz içten. Dünyayý birlikte çeviriyorduk, Rüzgar saçlarýmýzý okþarken.
Býkmadýk, çekinmedik: Bir gece çektik dünyaya restimizi, “Hey dünya! Yiðitsen gel, biz buradayýz” Dedik ve hep orada kaldýk!
Yýpratamadý zaman bizi; Yürüdüðümüz yollar gibi eskimedik. Yaðmurlarda gördük gözyaþlarýný, Biz hiç aðlamadýk…
Farklýydýk: Biz hiç geri dönmedik. Maziyi düþünüp de üzülmedik: Alnýmýz temizdi, mazimizde. Tuttuk yakasýndan hain feleði, Sulara savurduk kahpeliðini.
Düþmedik: Ne ele, ne ayaða, ne de bizden ýraða. “Ölene kadar ayrýlmayacaðýz” dedik Ve ayrýlmadýk.
Bir gece çalýnca kapýyý ecel, Kesince yolumuzu hain duvarlar, Göðsümüz daha da kabardý; Siper olduk birbirimize. Üzerimize gelen kurþunlarý kapýþtýk: Dostumuza deðmesin diye. Vurulduk göðsümüzden, Yaladý kurþunlar pak alnýmýzý. Vurulduk erkekçe yan yana idik, Göklere yükseldik yine düþmedik!
Ayrýlmamak için uykuyu böldük; Biz hiç ayrýlmadýk, birlikte öldük! 00:15 – 14.11.1999 Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahmet Gümüş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.