Avare! Hani kapýn önünden ayrýlmazdý ya, niye? Meðer sevdalý imiþ bizim garip avare. Eðlence olmuþtu da bütün mahalleliye, Tutamazdý kendini, sana gelirdi yine!
Gitti! Üþüyordu bir akþam yine kapýn önünde, Merhaba, diyemedi gördüðü nazlý yare… Üzülmüyordu artýk, ýsýndý nefesinle! Þimdi burdan öteye bir garip aþýk gitti: Taþtý yüreði birden, ansýzýn akýp gitti, Elden ele geçerken bu rüya burda bitti, Nereye hiç bilinmez bizim avare gitti… 11:50 – 20.05.1999 Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahmet Gümüş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.