VEDA BUSEMİ KONDURDUĞUM O ÇOCUKTAN ARDA KALAN...
Hiçliðin istikrarý ki muhalif bir tümcenin istirahatý.
Iskaladýðým gökyüzünde yitip giden
Ve indinde tevafuk yüklü mizacýn gönül yarasý
Ýken kapanmaktan aciz ve depreþen yengilerde
Sus payý söylencelerde yiten,
Tekerinde dengini yok eden
Bir aþk ki bu;
Tutkulardan arda kalan yenilgiden ibaret
Bir döngünün kýblesine döþediðim mizacý tevekkülün,
Demli bir isyanýn en münafýk gölgesi.
Sanrýlardan ibaret olsa da özlemi,
Sancýlardan arda kalan en sitemkâr hezeyan
Ki kýrýk bir sarnýcýn indinde gölgelere yýðdýðým
Bir tufanken yüreði esir kýlan.
Haznesi dolu mu yoksa,
Boþa koyup da dolamaz iken hicap yüklü bekleyiþin
En hazin ekseni þu kaybolmuþluktan
Bir adým sonra, büyüyen bir boþlukta mý?
Sakalým olsa dinler miydi beni yoksa onca insan
Hele ki geride kalan o kekremsi dokunuþtan
Bin beter kýrýðý can’ýn
Canan bellediðim o bitimsiz sevdanýn nazarýnda,
Kýrýk bir güfte miyim de, sarmalý
Gönülsüz bir hutbede git gide devinen
Ve anlýk bir ikrarý soluklanýp da
Týrsak bir gölgeyi rahmet bilen þeytanýn indinde.
Ne çok aciz kelam bazense yüreðin çeperinde,
Kýrýk bir nizamdan yol bilip de,
Varamadýðým en uzak yakaya el sallamaktan da öte.
Veda busemi kondurduðum o çocuktan arda kalan
Tek bir tekerleme iken takýlý zihnimde,
Zýtlýklara rast gelip elimdeki rotayý kaybetmekten beter
Kendimden geçtiðim tufanda
En büyük hezeyan þu insanlýðýn gömülü olduðu
Hak bilmez metruk vicdanlarda.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.