Karanlýk odada sana gülümsüyorum, geceden daha karanlýk iki ölü yýldýz gibi ruhumu sömürürken gözlerin, zehirli bir tebessüm iþte Ellerimle iþliyorum etamin dokulu zalim gözlerinin bana çizdiði göz izlerinden damlayan yalnýzlýðý Göletlerinde boðulurken sessim...
Ýçimi kat kat yaran týrnaklarýyla akbaba misali. Aþaðýya çektikçe azalan acý eþiðimin yüklediði o sonsuza karýþan izi tebessümümün Sende bilirsin çok þey öðretir alýrken kýyýsýndan tuzlu bir zamanýn mavi köpük köpük... Ve dehþete düþersin belki sende
Düþ evet... Çünkü dehþetin insan tohumlarý çatlýyor arsýzca
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yasemin YILMAZ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.