Kurumuþ bir dal gibi þu hazan mevsiminde Þimdi ben bekliyorum, bir rüzgâr çýksýn diye Hüzünlü mevsim gibi sarardým soldum gayrý, Þimdi ben bekliyorum bir rüzgâr çýksýn diye.
Yeþermez bir dal iken ne bahar ne yazýmda Kalmanýn faydasý yok, durduðum aðacýmda Kimseye yük olmadan ömrümün hazanýnda Þimdi ben bekliyorum bir rüzgâr çýksýn diye.
Her bahar gelir gelmez yemyeþil yeþerirken Kurudum yaz baharda, bir konca veremeden Bir mevsim daha geçip daðlara yaz gelmeden Þimdi ben bekliyorum bir rüzgâr çýksýn diye.
Ömrümün sonu gelmiþ açmayan gözlerimi Çürütmüþ zaman denen beklerdir torak beni Çürüdüm yaðmur yaþtan unuttum geçmiþimi Þimdi ben bekliyorum bir rüzgâr çýksýn diye.
Aklýmýn köþesinden geçmezken þu hazaným Bir baktým gelmiþ birden þimdi ben yaralýyým Ne yapsam çarem yoktur geçmiyor yaralarým Þimdi ben bekliyorum bir rüzgâr çýksýn diye
Kul Yüksel beklemekte, rüzgârlar eser diye Bekleyen kara toprak, benimle doysun diye Yaþamak haram bana görmeyen gözlerimle Þimdi ben bekliyorum bir rüzgâr essin diye.
Ahmet Yüksel Þanlý er 08 Mart 16
Sosyal Medyada Paylaşın:
a.yüksel şanlıer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.